Eigenwijze voeten; een waardevol kompas in tijden van crisis
Eigenwijze voeten; een waardevol kompas in tijden van crisis
Paulien Bolwijn, januari 2021
Behoefte aan een lichtpuntje
We zitten midden in een tijd waarin krachttermen, rellen en andere uitingen van woede en frustratie de boventoon lijken te voeren. Ik heb behoefte aan een ander geluid. Niet om m’n kop in het zand te steken, maar om de focus te verleggen naar een lichtpuntje. Toevallig stuitte ik onlangs op een gedicht dat ik jaren geleden schreef. Het gaat over omgaan met onzekerheid en je laten meevoeren op de stroom van het leven. Herkenbare thema’s volgens mij, die zomaar dat lichtpuntje zouden kunnen zijn.
Tijdloos gedicht
Het gedicht schreef ik in de jaren ’80 (!) van de vorige eeuw. Ik was toen 21 jaar, net begonnen en ook weer gestopt met een studie, zoekende naar wie ik was en wat ik wilde. Een vriendin en ik kozen voor een time-out van drie maanden, en we vertrokken naar Zuid-Frankrijk om ergens te werken op het land. Na afloop legde ik die belevenis als volgt vast:
Het hoofd op hol,
Dol van het leven,
De mensen,
Het ik,
Het waarom niet weten.
Zoekend naar iets.
Wat?
We wisten het niet…
Jij en ik
Samen op pad,
Waar de wegen zich splitsten.
Wij lieten ons varen
Op het kabbelende water,
Tot een stroomversnelling
Ons om deed slaan.
Wij lieten ons waaien
Met de wind door de haren,
Tot een storm
Ons een andere richting in deed gaan.
Wij lieten ons drijven
Op een witte wolkenvijver,
Tot de schuimende koppen
Ons in de kou deden staan.
Wij lieten ons glijden
Op zand, kiezels, keien,
Tot een reusachtig rotsblok
Ons deed veranderen van baan…
Wij zijn gegaan
En weer gekomen,
Met iets!
Jij en ik samen
Langs al die wegen
Op onze innerlijke tocht
Naar de bron.
Ik kijk omhoog
En zie
Door al die wegen
De wegwijzer
Naar de zon.
Jezelf tegenkomen
Wat maakt deze tekst interessant? Bij mijzelf roepen de woorden natuurlijk een bijzondere herinnering op. Maar dat is het niet alleen. De vergelijking met onze huidige situatie is gemakkelijk te maken. Ik was een zoekende twintiger; nu zijn we allemaal zoekende en zo nu en dan in verwarring. Ik had behoefte aan houvast en die behoefte zal nu bij menigeen niet anders zijn. En het ervaren van perspectief is voor ieder van ons op dit moment net zo belangrijk als toen voor mij.
Ben jij je bewust wat deze turbulente periode met jou doet? Gaat de tijd voor jou juist sneller of langzamer? Geniet je van ‘gewonnen tijd’ of baal je van ‘verloren tijd’? Gaat het je over het algemeen goed af of loop je regelmatig tegen beperkingen aan? Hoe dan ook, het zou zomaar kunnen dat je in deze onzekere periode jezelf tegenkomt.
Spiegel
Wat mij betreft zitten er in het gedicht een aantal vragen die een spiegel voor je zouden kunnen zijn:
In hoeverre lukt het je om met een open blik aan te gaan wat je tegenkomt? Wat voel je in je lichaam, en welk signaal zou dit kunnen zijn? Maak je keuzes die goed zijn voor jezelf? Met wie deel jij een lach en een traan? Hoe laat jij je voeden door de natuur? Waar brengen jouw eigenwijze voeten jou?
Wat raakt jou?
Zijn er vragen die jou in het bijzonder raken of op een spoor zetten?
Stilstaan bij wat je raakt kan je waardevolle inzichten opleveren. Daar hoef je niet eens ver weg voor te gaan of diep voor te graven. Heb vertrouwen in je eigen kompas!
Mijn voetreflex-/coaching praktijk (www.paulienheleen.nl) is weliswaar dicht zolang de lockdown duurt, maar dat betekent niet dat we niet in contact kunnen zijn. Zin om je gedachten of een reactie met me te delen? Dat kan via info@paulienheleen.nl. Ik zal je bericht zeker beantwoorden.